معمولا اول هر سال تب و تاب برنامه ریزی شدت می یابد و با آغاز سال جدید و فصل نو، تصمیم برای نو شدن و تازه شدن می گیریم. حتما لیست بلندبالایی از اهداف برای سال بعد می چینیم و احتمالا برای رسیدن به این اهداف باید عادت های جدیدی هم ایجاد کنیم؛ چرا که با همان عادت های قدیمی نمی توان توقع دستاورد جدیدی داشته باشیم.
وقتی میخواهیم کسی را نصیحت کنیم، معمولاً خیلی وقتها اینطور فکر میکنیم که باید به نقطه ضعفهایش اشاره کنیم و از او انتقاد کنیم. البته که خیلی وقت ها هم با دلسوزی این کار را انجام میدهیم اما واقعیت این است که نصیحت درست، اصلاً اینطور نیست. آیتالله جوادی آملی در معنای نصیحت واقعی فرمایشی دارند:
سر کلاس بودیم. استاد کمی دیر به کلاس رسید. اول که خیلی عذرخواهی کرد و گفت که چه مشکلی برایش پیش آمده است. بعد هم آن چند دقیقه را جبران کرد. درسش هم به گونهای بود که هر لحظهاش قابل استفاده بود. حتی خندیدنها و مزاح کردنها برای اینکه فضای کلاس شاداب باشد، همراه با حکمت و درس بود... در همان جلسهای که کمی دیر رسیده بود، نکتهای از قرآن برایمان گفت که «وای بر کم فروشان...»... این آیات را که قبلا خوانده بودیم ولی فکر نمیکردیم که مصداق این آیات شاید خودمان هم باشیم... مگر ما تاجر، فروشنده یا کاسب هستیم که کم فروشی کنیم؟
