در نگاه اول، شاید تفاوت میان عکسی که با دوربین گوشی قدیمی گرفته شده با تصویری که توسط هوش مصنوعی ساخته شده، در وضوح، دقت و زیبایی باشد. اما واقعیت این است که فاصله‌ی این دو، فقط «فناورانه» نیست — بلکه فلسفی، احساسی و وجودی است.
یکی حاصلِ تجربه است و دیگری محصول محاسبه. یکی از دل می‌آید، دیگری از داده و پرامپت.
این روزها کمتر کسی را می‌بینی که از هوش مصنوعی حرف نزند. همه دنبال ابزارهای جدیدند، هر روز اسم یک سایت تازه می‌آید، هر هفته یک اپلیکیشن یا “جدید” معرفی می‌شود و ما هم با ذوق، عضو ده‌ها کانال و صفحه و یوتیوب و گروه می‌شویم تا از قافله جا نمانیم. هر آموزشی را ذخیره می‌کنیم، هر ویدئویی را تا نصفه می‌بینیم و به خودمان می‌گوییم: «یه روزی می‌شینم همه‌شونو یاد می‌گیرم». اما آن روز معمولاً هیچ‌وقت نمی‌رسد.
آیا هنوز وبلاگ‌نویسی در عصر هوش مصنوعی و شبکه‌های اجتماعی مفید است یا تاریخ انقضای آن گذشته است؟ اصلا وبلاگ‌نویسی و داشتن سایت شخصی در این زمانه که با پیچ‌های اینستاگرامی و اکانت‌های توئیتری و دیگر شبکه‌های اجتماعی مطلب‌های کوتاه می‌گذارند و مخاطب هم به آنها توجه خاصی ندارد، چه فایده‌ای دارد؟
در عصر حاضر، هوش مصنوعی به یکی از مهم‌ترین دستاوردهای فناورانه بشر تبدیل شده است. این فناوری اکنون نه‌تنها در صنعت، پزشکی، آموزش، و حمل‌ونقل، بلکه در زندگی روزمره ما نیز حضور پررنگی دارد. یکی از برجسته‌ترین کاربردهای آن، تولید محتوا است؛ از نوشتن مقاله و تولید پست شبکه‌های اجتماعی گرفته تا خلق داستان، شعر و حتی ترجمه متون.
