در دنیای دیجیتال امروز، "بودن" کافی نیست – باید به یاد ماندنی، قابل اعتماد و یکپارچه دیده شوید. حتماً افراد زیادی را دیده‌اید (یا حتی خودتان اینطور هستید) که مثلاً یک صفحه اینستاگرام دارند و گاهی اوقات تصاویری منتشر می‌کنند؛ یک کانال تلگرامی دارند که گاهی مطالبی را بازنشر یا تولید می‌کنند؛ یک اکانت توئیتر دارند که مواردی را آنجا می‌نویسند؛ ممکن است یک کانال آپارات هم داشته باشند و گاهی فیلم‌هایی تولید و آنجا منتشر کنند و...
آیا هنوز وبلاگ‌نویسی در عصر هوش مصنوعی و شبکه‌های اجتماعی مفید است یا تاریخ انقضای آن گذشته است؟ اصلا وبلاگ‌نویسی و داشتن سایت شخصی در این زمانه که با پیچ‌های اینستاگرامی و اکانت‌های توئیتری و دیگر شبکه‌های اجتماعی مطلب‌های کوتاه می‌گذارند و مخاطب هم به آنها توجه خاصی ندارد، چه فایده‌ای دارد؟
در عصر حاضر، هوش مصنوعی به یکی از مهم‌ترین دستاوردهای فناورانه بشر تبدیل شده است. این فناوری اکنون نه‌تنها در صنعت، پزشکی، آموزش، و حمل‌ونقل، بلکه در زندگی روزمره ما نیز حضور پررنگی دارد. یکی از برجسته‌ترین کاربردهای آن، تولید محتوا است؛ از نوشتن مقاله و تولید پست شبکه‌های اجتماعی گرفته تا خلق داستان، شعر و حتی ترجمه متون.
معمولا اول هر سال تب و تاب برنامه ریزی شدت می یابد و با آغاز سال جدید و فصل نو، تصمیم برای نو شدن و تازه شدن می گیریم. حتما لیست بلندبالایی از اهداف برای سال بعد می چینیم و احتمالا برای رسیدن به این اهداف باید عادت های جدیدی هم ایجاد کنیم؛ چرا که با همان عادت های قدیمی نمی توان توقع دستاورد جدیدی داشته باشیم.
معمولاً هر 10 روز یک بار، یک سری به وبلاگ محمدرضا شعبانعلی می‌زنم و مطالب جدید را رصد می‌کنم. گاهی هم پیش می‌آید که مطالب قدیمی را مرور می‌کنم. یک مطلبی که قبلاً خوانده بودم و خیلی دوست داشتم و امروز دوباره خواندم، درباره نوشتن بود. آن قدر جلب توجه کرد که بر آن شدم تا خلاصه‌ای از آن را در وبلاگ خودم بیاورم. در ادامه، خلاصه‌ای از مطلب «کتاب نوت بوک ساراماگو | بهانه‌ای برای یادآوری اهمیت نوشتن» ارائه شده است. (برای مطالعه کامل این مطلب، اینجا کلیک کنید)
از همان سال های دبیرستان (یعنی حدود 1388 تا 1392) شروع به ساخت وبلاگ کرده بودم و گاهی اوقات چیزهایی می نوشتم و یا مطالب مفیدی که در سایت ها و وبلاگ های دیگر می دیدم، بازنشر می کردم. حتی با ورود به دانشگاه، در سال اول که در همان حال و هوای دانشجویی بودم، نفر اول وبلاگ نویسی شدم (با وجود اینکه لب تاب هم نداشتم). اما با گسترش شبکه های اجتماعی و گروه ها و کانال ها، دیگر وبلاگ نویسی از دور خارج شد (حداقل برای من!). البته همچنان این ایده وجود داشت ولی با مسئله کمال گرایی گره خورده بود و در ذهنم این طور نقش بسته بود که اگر میخواهی وبلاگ یا سایتی داشته باشی، باید بهترین وبلاگ و سایت باشد. لذا همین دو عامل باعث شد که تا اکنون کاری نکنم و چیزی ننویسم.
