دانستن، یکی از ارزشمندترین ابزارهای انسان است. با دانش است که می‌توانیم تصمیم‌های آگاهانه بگیریم، جهان اطرافمان را بهتر درک کنیم و مسیر زندگی‌مان را روشن‌تر کنیم. اما دانستن فقط جمع‌آوری اطلاعات نیست. وقتی اطلاعات بدون نظم و انتخاب به ذهن ما هجوم می‌آورند، گاهی همین دانش، ما را گمراه می‌کند و اصلا به طور دقیق‌تر باید بگوییم که با جمع‌آوری داده‌ها و اطلاعات، دانشی کسب نکرده‌ایم؛ فقط توهم دانایی و دانش خواهیم داشت.
ما دیگر در دنیای دیجیتال «زندگی نمی‌کنیم»، بلکه در آن غرق شده‌ایم. هر روز چشم باز می‌کنیم و با سیلی از اعلان‌ها، پیام‌ها، فایل‌ها، لینک‌ها و نوتیفیکیشن‌ها روبه‌رو می‌شویم که از همه طرف فریاد می‌زنند: من را باز کن، من را بخوان، من را ذخیره کن! و ما، بی‌آنکه متوجه شویم، از صبح تا شب در حال شنا کردن در دریایی از داده‌ها هستیم، بدون نقشه، بدون قطب‌نما، بدون ساحل.
در دنیای دیجیتال امروز، "بودن" کافی نیست – باید به یاد ماندنی، قابل اعتماد و یکپارچه دیده شوید. حتماً افراد زیادی را دیده‌اید (یا حتی خودتان اینطور هستید) که مثلاً یک صفحه اینستاگرام دارند و گاهی اوقات تصاویری منتشر می‌کنند؛ یک کانال تلگرامی دارند که گاهی مطالبی را بازنشر یا تولید می‌کنند؛ یک اکانت توئیتر دارند که مواردی را آنجا می‌نویسند؛ ممکن است یک کانال آپارات هم داشته باشند و گاهی فیلم‌هایی تولید و آنجا منتشر کنند و...
آیا هنوز وبلاگ‌نویسی در عصر هوش مصنوعی و شبکه‌های اجتماعی مفید است یا تاریخ انقضای آن گذشته است؟ اصلا وبلاگ‌نویسی و داشتن سایت شخصی در این زمانه که با پیچ‌های اینستاگرامی و اکانت‌های توئیتری و دیگر شبکه‌های اجتماعی مطلب‌های کوتاه می‌گذارند و مخاطب هم به آنها توجه خاصی ندارد، چه فایده‌ای دارد؟
در دنیای امروز که ارتباطات به سرعت در فضای آنلاین جریان دارند، احساس می‌کنیم که باید همیشه در دسترس باشیم. گوشی‌های هوشمند و پیام‌رسان‌ها باعث شده‌اند که این انتظار در میان اطرافیانمان شکل بگیرد که باید سریع به هر پیامی پاسخ بدهیم، اما این همیشه در دسترس بودن می‌تواند به ضرر خودمان باشد.
