وقتی می‌خواهیم کسی را نصیحت کنیم، معمولاً خیلی وقت‌ها اینطور فکر می‌کنیم که باید به نقطه ضعف‌هایش اشاره کنیم و از او انتقاد کنیم. البته که خیلی وقت ها هم با دلسوزی این کار را انجام می‌دهیم اما واقعیت این است که نصیحت درست، اصلاً اینطور نیست. آیت‌الله جوادی آملی در معنای نصیحت واقعی فرمایشی دارند:
اگر بخواهید کسی را نصیحت کنید، نصیحت غیر از بدگویی و آبروریزی است. نصیحت که یک واژه عربی است به معنای موعظه، سفارش، هدایت، سخنرانی، سخن‌خوانی، اینها نیست. آن کسی که جامه‌ای می‌دوزد و می‌بافد تا برهنه‌ای را بپوشاند، آن خیاط را می‌گویند ناصح، آن سوزن خیاطی را می‌گویند منصحه، این جامه‌ای که او پوشید و بدن دیگری گذاشت و آبروی او را حفظ کرد، به آن می‌گویند نصاح. 
نصیحت، یعنی این سه اصل؛ آن خیاط را می‌گویند ناصح، آن سوزن‌ها را می‌گویند منصحه، این جامه‌ای که این بافت و دوخت و روی پیکر کسی گذاشت تا آبروی او را حفظ می‌کند، می‌گویند نصاح. ما آبروریزی را می‌گوییم نصیحت! اینکه نشد. ما منتظریم که کسی بیفتد تا پای او را بگیریم! این مشکل ماست؛ اما اگر کسی افتاد ما دستش را گرفتیم، این می‌شود نصیحت. 
«نصیحت»؛ یعنی انسان جامه آبرومندی بدوزد و بر پیکر جامعه بیندازد و اینها را از برهنه بودن در بیاورد.

منابع: [1] [2]