نیل با آن عظمت خشکیده بود. گویی عذاب نازل شده است. بی آبی و قحطی مصر را بیچاره کرده بود تا جایی که کودکان از تشنگی جان به لب شده بودند. بزرگان، یاران و لشکریان فرعون گرد هم آمدند و تصمیم گرفتند که این موضوع مهم را به فرعون بگویند و از او که خداوندگارشان بود، درخواست کمک کنند.
«1»
«جرعه‌ای آب از چشمه خورد و به صورتش زد. پسرش را صدا زد. جوابی نشنید. دوباره صدا زد. باز هم خبری نبود. دوان دوان به سمت تپه حرکت کرد. تپه کوچکی که در بالای آن یک درخت سیب بود و با گلهای رنگانگ پوشیده شده بود. پسرش را صدا می‌زد و می‌دوید. در راه چند باری زمین خورد و بلند شد تا بالاخره به بالای تپه و زیر درخت سیب رسید. چشم انداخت و دید پسرش خوابیده و یک سیب در دست دارد. عطر سیب، آن دشت را فرا گرفته بود. غم و غصه‌اش به شادی تبدیل شد و لبخندی به گوشه لبش نقش بست. ولی وقتی به پای درخت رسید، گویی پسرش غیب شده باشد. هر چه این طرف و آن طرف را گشت اثری از او نبود. هر چه صدا زد فایده‌ای نداشت....»
هفته امتحانات بود و به سختی می‌گذشت. شبها تا دیروقت در کتابخانه دانشگاه با سعید مشغول مطالعه بودیم و وقتی به خوابگاه می‌آمدیم، درس را مرور می‌کردیم. تازه اول صبح برای بقیه هم توضیح می‌دادیم تا با خلاصه فشرده شده ما به امتحان بروند. خلاصه انرژی زیادی این روزها از ما گرفت و روز امتحان آخر فرارسید. در راه رسیدن به سالن برگزاری امتحان، من و سعید پوستری روی تابلوی اعلانات دیدیم و گذشتیم: ثبت نام اردوی جهادی!
چشم باز کردم و از خواب بیدار شدم. نگهبانِ زندان اندکی غذا برایم گذاشته بود. با اینکه خیلی گرسنه بودم ولی تمایلی به غذا نداشتم. دلم گرفته بود. غل و زنجیر اذیتم می کرد. این روزها زندان و قید و بند خیلی بر من سخت می گذشت. البته که قبلا هم در راه مبارزه با ظلم و جور طاغوت به زندان افتاده بودم و آزاد شده بودم. ولی این بار به ستوه آمده بودم.
صبح زود به حجره‌اش رفت. آب و جارویی کرد و وسایل را مرتب کرد و مشغول کار شد. چیزی نگذشته بود که فرستاده‌ای از سمت درباره در حجره را زد و وارد شد. به یونس گفت که یکی از مقامات بالا نگینی داده که خیلی باارزش است و می‌خواهد برای همسرش انگشتری بسیار زیبا بسازی. نگین را به دست یونس داد. یونس نگاهی ظریف به آن انداخت. تاکنون شبیهش را ندیده بود. خیلی قیمتی بود. فرستاده به یونس گفت:
امسال برای اولین بار مسیر حله را برای پیاده روی انتخاب کرده بودیم. شب در منزل یکی از برادران عراقی ماندیم. آنجا پذیرایی مفصلی از ما شد. حمام و وای فای هم داشت (این دو عامل در انتخاب مبیت بسیار تاثیرگذار است). سه تن از همشهری های عزیز اصفهانی مون هم در آن منزل بودند. صبح موقع رفتن، گفتند که جلوتر که بروید، مزار شریفه بنت الحسن (1) است. یک خیابان فرعی است ولی ماشین مجانی آنجا هست، حتما بروید و زیارت کنید که صاحب کرامت فراوانی است.
هفت صفر بود. قبل از کرونا که معمولا در این ایام تهران بودم، حتما خودم را به روضه حاج محمود می‌رساندم ولی امسال اصفهان بودم و اصلا امکان نبود. حتی اتوبوس هم برای رفتن به تهران نبود. همه اتوبوس‌ها راهی اربعین شده بودند. روضه امسال، صبح بود. من هم زودتر راهی محل کار شدم تا در مسیر، از روضه آنلاین بهره‌مند شوم. حاج محمود هم همان نوحه معروف را خواند:
