دانستن، یکی از ارزشمندترین ابزارهای انسان است. با دانش است که می‌توانیم تصمیم‌های آگاهانه بگیریم، جهان اطرافمان را بهتر درک کنیم و مسیر زندگی‌مان را روشن‌تر کنیم. اما دانستن فقط جمع‌آوری اطلاعات نیست. وقتی اطلاعات بدون نظم و انتخاب به ذهن ما هجوم می‌آورند، گاهی همین دانش، ما را گمراه می‌کند و اصلا به طور دقیق‌تر باید بگوییم که با جمع‌آوری داده‌ها و اطلاعات، دانشی کسب نکرده‌ایم؛ فقط توهم دانایی و دانش خواهیم داشت.
آخرین باری که به تماشای طلوع یا غروب آفتاب نشسته‌اید کی بوده است؟ آیا از طلوع لذت بیشتری می‌برید یا از غروب؟ یا شاید زندگی روزمره‌ی شهری و مشغله‌های به‌ظاهر متمدنانه، فرصتی برای این لحظات ساده باقی نگذاشته است؟ شاید هم فکر می‌کنید تماشای آفتاب کاری عبث و بی‌فایده است و ترجیح می‌دهید همان زمان را به چرخیدن در شبکه‌های اجتماعی و لایک کردن عکس‌ها و پست‌ها اختصاص دهید.
آیا هنوز وبلاگ‌نویسی در عصر هوش مصنوعی و شبکه‌های اجتماعی مفید است یا تاریخ انقضای آن گذشته است؟ اصلا وبلاگ‌نویسی و داشتن سایت شخصی در این زمانه که با پیچ‌های اینستاگرامی و اکانت‌های توئیتری و دیگر شبکه‌های اجتماعی مطلب‌های کوتاه می‌گذارند و مخاطب هم به آنها توجه خاصی ندارد، چه فایده‌ای دارد؟
در دنیای امروز که ارتباطات به سرعت در فضای آنلاین جریان دارند، احساس می‌کنیم که باید همیشه در دسترس باشیم. گوشی‌های هوشمند و پیام‌رسان‌ها باعث شده‌اند که این انتظار در میان اطرافیانمان شکل بگیرد که باید سریع به هر پیامی پاسخ بدهیم، اما این همیشه در دسترس بودن می‌تواند به ضرر خودمان باشد.
در بسیاری از کشورها، سیاستمداران و رهبران هر ساله برای آن سال نام و شعاری را انتخاب می‌کنند. این شعارها معمولاً برای انگیزش مردم، هدایت اهداف ملی یا اجتماعی و ایجاد همبستگی بیشتر در جامعه انتخاب می‌شوند. مثلا امسال در ایران با عنوان "سرمایه گذاری برای تولید" نامگذاری شده است.
سایت psychology today یکی از معتبرترین سایت ها و نشریات در حوزه روانشناسی می باشد. بد نیست هر از چندگاهی به آن سری بزنید و از مطالب مفید آن استفاده کنید و آن را با دیگران به اشتراک بگذارید. به همین منظور در حال گشت و گذار در این سایت بودم که مطلبی را برای شروع سال جدید یعنی 2025 یافتم و از آنجایی که الان که در حال مطالعه آن بودم، ابتدای سال 1404 می باشد، با خودم گفتم می توان از نکات آن برای سال جدید خودمان استفاده کنیم. اما همیشه در مطالعه هر متنی باید نگاه انتقادی خود را داشته باشیم تا به رشد خودمان کمک کرده باشیم و این طور نباشد که بدون تفکر و فقط طوطی وار بخوانیم و قبول کنیم. لذا این مطلب یک جور تمرین برای تفکر انتقادی هم هست!
وقتی می‌خواهیم کسی را نصیحت کنیم، معمولاً خیلی وقت‌ها اینطور فکر می‌کنیم که باید به نقطه ضعف‌هایش اشاره کنیم و از او انتقاد کنیم. البته که خیلی وقت ها هم با دلسوزی این کار را انجام می‌دهیم اما واقعیت این است که نصیحت درست، اصلاً اینطور نیست. آیت‌الله جوادی آملی در معنای نصیحت واقعی فرمایشی دارند:
حتما ضرب المثل «تیر در تاریکی انداختن» را شنیده‌اید. درباره این ضرب المثل گفته‌اند که «کاری را شانسی انجام دادن به امید موفق شدن». زمانی که فرد احتمال می دهد کارش موفق نشود اما دل را به دریا می زند و آخرین تلاشش را می کند و فقط به خاطر احتمال ضعیفی که برای پیروزی‌اش دارد، دست به کار می‌شود.
معمولاً وقتی صحبت از عقل می شود، اولاً همه خود را عاقل می‌دانند و کمتر کسی است که بگوید عقل دیگری نسبت به من بیشتر است. ثانیاً عاقل بودن را با سایر ویژگی‌ها نشان می‌دهند، مثلا کسی که زرنگ است، هوش اقتصادی دارد، هوش ریاضی دارد، هوش هیجانی دارد و... اینها را عاقل حساب می‌کنند.
این مطلب را در سایت شخصی محمدرضا شعبانعلی خواندم و به نظرم خیلی جالب بود. خلاصه‌ای از آن مطالب را اینجا ذکر می‌کنم. البته توصیه می‌کنم اگر وقت داشتید، حتما اصل مطلب را بخوانید. البته در متن زیر دخل و تصرفی نیز داشتم:
