وقتی می‌خواهیم کسی را نصیحت کنیم، معمولاً خیلی وقت‌ها اینطور فکر می‌کنیم که باید به نقطه ضعف‌هایش اشاره کنیم و از او انتقاد کنیم. البته که خیلی وقت ها هم با دلسوزی این کار را انجام می‌دهیم اما واقعیت این است که نصیحت درست، اصلاً اینطور نیست. آیت‌الله جوادی آملی در معنای نصیحت واقعی فرمایشی دارند:

همه ما روزانه به طور متوسط بین 6 تا 8 ساعت می‌خوابیم ولی چقدر درباره این موضوع فکر کرده‌ایم؟ درباره این خواب چقدر تحقیق کرده‌ایم؟ حقیقت خواب چگونه است؟ فقط برای این است که خستگی‌مان دربرود تا روز بعدی را با انرژی کافی شروع کنیم؟ اصلا می‌توانیم چند روز پشت سر هم نخوابیم؟ خواب‌هایی که می‌بینیم چه معنی می‌دهد؟ چرا بعضی وقت‌ها در هم است و هیچ معنایی نمی‌دهد؟ چرا اصلا برای مدتی خواب نمی‌بینیم یا اصلا یادمان نمی‌آید؟ وقتی بین 6 تا 8 ساعت می‌خوابیم یعنی یک چهارم یا یک سوم شبانه روز را خوابیده‌ایم به معنای دیگر یعنی یک چهارم یا یک سوم عمرمان را خوابیده‌ایم... پس با توجه یه این عدد و حجم منطقی است که بیشتر درباره این موضوع فکر کنیم.

امروز برای خرید شیرینی به یک قنادی رفتم. برای پرداخت در صف ایستادم. انتظار در صف‌ها فرصتی است برای فکر کردن و دقت به جزئیات اطراف. در همین حین، نگاهم به دیوار آن طرف فروشگاه افتاد. تابلویی کوچک، اما پرمفهوم آنجا بود. روی تابلو نوشته‌ای توجه‌ام را به خود جلب کرد: 

سر کلاس بودیم. استاد کمی دیر به کلاس رسید. اول که خیلی عذرخواهی کرد و گفت که چه مشکلی برایش پیش آمده است. بعد هم آن چند دقیقه را جبران کرد. درسش هم به گونه‌ای بود که هر لحظه‌اش قابل استفاده بود. حتی خندیدن‌ها و مزاح کردن‌ها برای اینکه فضای کلاس شاداب باشد، همراه با حکمت و درس بود... در همان جلسه‌ای که کمی دیر رسیده بود، نکته‌ای از قرآن برایمان گفت که «وای بر کم فروشان...»... این آیات را که قبلا خوانده بودیم ولی فکر نمی‌کردیم که مصداق این آیات شاید خودمان هم باشیم... مگر ما تاجر، فروشنده یا کاسب هستیم که کم فروشی کنیم؟

چشم باز کردم و از خواب بیدار شدم. نگهبانِ زندان اندکی غذا برایم گذاشته بود. با اینکه خیلی گرسنه بودم ولی تمایلی به غذا نداشتم. دلم گرفته بود. غل و زنجیر اذیتم می کرد. این روزها زندان و قید و بند خیلی بر من سخت می گذشت. البته که قبلا هم در راه مبارزه با ظلم و جور طاغوت به زندان افتاده بودم و آزاد شده بودم. ولی این بار به ستوه آمده بودم.

حتما ضرب المثل «تیر در تاریکی انداختن» را شنیده‌اید. درباره این ضرب المثل گفته‌اند که «کاری را شانسی انجام دادن به امید موفق شدن». زمانی که فرد احتمال می دهد کارش موفق نشود اما دل را به دریا می زند و آخرین تلاشش را می کند و فقط به خاطر احتمال ضعیفی که برای پیروزی‌اش دارد، دست به کار می‌شود.

صبح زود به حجره‌اش رفت. آب و جارویی کرد و وسایل را مرتب کرد و مشغول کار شد. چیزی نگذشته بود که فرستاده‌ای از سمت درباره در حجره را زد و وارد شد. به یونس گفت که یکی از مقامات بالا نگینی داده که خیلی باارزش است و می‌خواهد برای همسرش انگشتری بسیار زیبا بسازی. نگین را به دست یونس داد. یونس نگاهی ظریف به آن انداخت. تاکنون شبیهش را ندیده بود. خیلی قیمتی بود. فرستاده به یونس گفت: 

گوش یکی از مهم‌ترین و پیچیده‌ترین اعضای بدن انسان به‌حساب می‌آید که وظیفه اصلی آن شنیدن است. در کنار این وظیفه مهم، وظایف دیگری نیز مانند اعلام موقعیت به مغز و ایجاد تعادل در مغز به‌وسیله گوش و مخچه، وجود دارند. در گوش میانی مایعی قرار گرفته که کار آن ایجاد تعادل در سر و بدن خواهد بود. در این مایع چند سنگ‌ریزه کوچک وجود داشته که اگر دچار جابه‌جایی شوند دچار سرگیجه و عدم تعادل خواهیم شد. 

معمولاً وقتی صحبت از عقل می شود، اولاً همه خود را عاقل می‌دانند و کمتر کسی است که بگوید عقل دیگری نسبت به من بیشتر است. ثانیاً عاقل بودن را با سایر ویژگی‌ها نشان می‌دهند، مثلا کسی که زرنگ است، هوش اقتصادی دارد، هوش ریاضی دارد، هوش هیجانی دارد و... اینها را عاقل حساب می‌کنند. 

این مطلب را در سایت شخصی محمدرضا شعبانعلی خواندم و به نظرم خیلی جالب بود. خلاصه‌ای از آن مطالب را اینجا ذکر می‌کنم. البته توصیه می‌کنم اگر وقت داشتید، حتما اصل مطلب را بخوانید. البته در متن زیر دخل و تصرفی نیز داشتم:

درک تمایز بین "تصمیم‌سازی" و "تصمیم‌گیری" بسیار مهم است. در حالی که این اصطلاحات اغلب به جای یکدیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند، تفاوت‌های ظریفی دارند که می‌تواند بر نحوه برخورد ما با انتخاب‌ها تأثیر بگذارد.

در دنیایی که به طور فزاینده‌ای آنلاین می‌شویم، "توجه ما" به کالای گران‌بهایی تبدیل شده است که پلتفرم‌ها، برنامه‌ها و دستگاه های مختلف به دنبال آن هستند. ظهور اقتصاد توجه، نبردی دائمی را برای تمرکز و انرژی ما به وجود آورده است که نوتیفیکیشن‌ها سربازان خط مقدم در این جنگ هستند. با حضور شبکه اجتماعی Threads یک نوتیفیکیشن جدید نیز به خیل این سربازان افزوده شده است.

همکارم زودتر از همیشه آماده رفتن شد. علت را پرسیدم. گفت به مجلس ختم یکی از اقوامش می‌رود. بدون اینکه بپرسم، خودش ادامه داد که بنده خدا یک خانم جوانی بوده است که تازه مشغول خواندن تخصصش بوده. یک فرزند هم داشته است. همسرش نیز متخصص قلب بوده. چند روز پیش همسر و فرزندش به آرایشگاه می‌روند. همین که به خانه برمی‌گردند، تن بی‌جان او را در خانه پیدا می‌کنند. کار تمام شده بود. علت مرگ؟ ایست قلبی!

معمولاً هر 10 روز یک بار، یک سری به وبلاگ محمدرضا شعبانعلی می‌زنم و مطالب جدید را رصد می‌کنم. گاهی هم پیش می‌آید که مطالب قدیمی را مرور می‌کنم. یک مطلبی که قبلاً خوانده بودم و خیلی دوست داشتم و امروز دوباره خواندم، درباره نوشتن بود. آن قدر جلب توجه کرد که بر آن شدم تا خلاصه‌ای از آن را در وبلاگ خودم بیاورم. در ادامه، خلاصه‌ای از مطلب «کتاب نوت بوک ساراماگو | بهانه‌ای برای یادآوری اهمیت نوشتن» ارائه شده است. (برای مطالعه کامل این مطلب، اینجا کلیک کنید)