کمال گرایی در نوشتن
همان طور که در یادداشت «انتخاب موضوع برای نوشتن» مطرح شد، ایده های زیادی برای نوشتن وجود دارد. هر ایده ای نیز طرح ها و موضوعات جدیدتری با خودش می آورد ولی با این حال باز هم مانع مهمی برای نوشتن وجود دارد: کمال گرایی. کمالگرایی ما را در زندانی نگه میدارد که فقط دو دکمه دارد: ۰ و ۱۰۰. یا نمینویسیم، یا میخواهیم شاهکار بنویسیم و همین انتظار برای ۱۰۰، ما را سالها در نقطه صفر نگه میدارد.
به زبان سادهتر یعنی من یا کاری را انجام نمی دهم (صفر) یا اگر انجام دادم باید بهترین و کامل ترین عملکرد را داشته باشم (صد). در صورتی که بین صفر تا صد عددهای بسیار زیادی وجود دارد. میتوان یک کاری را با نمره 70 هم انجام داد ولی ذهنیت کمال گرایی مانع این کار می شود.
کمال گرایی با اهمال کاری و منتظر شرایط بودن نیز خیلی مرتبط است. کسی که کمال گراست دچار اهمال کاری هم می شود چرا که اگر کاری را همین الان (در زمانی که برنامهریزی شده است) بتواند با کیفیت 80 درصد انجام دهد، این کار را به تعویق می اندازد تا با کیفیت کامل (100) انجام دهد. پس یک زمانی از دست میرود. در بسیاری از این کارها نیز کمال گرایی با اهمالکاری گره خورده و هیچ گاه محقق نمیشود. از طرف دیگر افرادی هستند که ایدههایی در سر دارند ولی منتظرند تا همه شرایط و امکانات برایشان فراهم شود تا آن موقع بتوانند آن ایده خود را عملی کنند، آن هم با کیفیت کامل (100). پس کمال گرایی، اهمال کاری و منتظر شرایط بودن همه دست به دست هم میدهند تا هیچ کاری شروع نشود (ولو به شکل ناقص).
درک این موضوع خیلی ساده است اما سادگی با آسان بودن یکسان نیست. اینکه بفهمیم دچار کمال گرایی در نوشتن هستیم، ساده است ولی اینکه این را از بین ببریم دشوار است و آسان نیست. راهکارهای زیادی برای این موضوع وجود دارد که با یک جستجوی مختصر در اینترنت و یا پرسیدن سوال (پرامپت) از هوش مصنوعی به آن دست یافت. البته برخی از راهکارها نیز بسیار کلیشهای و به اصطلاح «آسمانی» است ولی باید هر کسی راهکار مناسب برای خودش را پیدا کند و به کار بندد. شاید یکی از راهکارها همین چالش 20 روزه نوشتن باشد.
پی نوشت: این یادداشت روز دوم چالش 20 روزه نویسندگی بود.
