یکی از روایت‌هایی که شاید زیاد شنیده باشیم و هر بار که می‌شنویم از یک طرف حس خوبی به ما می‌دهد و از طرف دیگر یادآور یک هشدار به ما می‌شود، روایتی است که در ادامه مرور می‌کنیم:
حسن بن جهم می‌گوید: به حضرت ابی‌الحسن (امام رضا یا امام کاظم علیهما سلام) عرض کردم:
- مرا از دعا فراموش مکنید،
- فرمود تو می‌دانى که من فراموشت می‌کنم؟
- در فکر فرو رفتم و با خود گفتم: آن حضرت براى شیعیانش دعا می‌کند و من هم از شیعیان او هستم (پس امام براى من هم دعا می‌کند)، عرض کردم: نه، شما مرا فراموش نمی‌کنید.
- فرمود: این را از کجا دانستى؟
- عرض کردم: من از شیعیان شما هستم و شما هم که براى شیعیانتان دعا می‌کنید، پس مرا هم دعا می‌کنید
- فرمود: جز این هم چیزى دانستى؟
- عرض کردم: نه،
- فرمود: هر گاه خواستى بدانى نزد من چگونه هستى بنگر من نزد تو چگونه هستم.
حس خوب این روایت، یاد کردن امام از ماست. در این مکالمه، امام در همان لحظه نمی‌فرمایند که شما را دعا می‌کنیم، بلکه بیشتر سوال می‌پرسند تا موضوع به خوبی فهمید شود. اما هشداری وجود دارد، همان جمله آخر است: هر گاه خواستی بدانی نزد من چگونه هستی بنگر من نزد تو چگونه هستم.
اگر از ما سؤال شود که چقدر به یاد امام هستیم و ما هم مانند پیش فرض راوی بگوییم که ما به طور کلی به یاد امام هستیم، ایشان هم به طور کلی و با سایر شیعیان برای ما دعا می‌کنند ولی اگر هر روز به طور خاص به یاد ایشان باشیم، امام هم هر روز به طور خاص به ما دعا خواهد کرد.
متن کامل حدیث:
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنِ اَلْحَسَنِ بْنِ اَلْجَهْمِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی اَلْحَسَنِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ لاَ تَنْسَنِی مِنَ اَلدُّعَاءِ قَالَ أَ وَ تَعْلَمُ أَنِّی أَنْسَاکَ قَالَ فَتَفَکَّرْتُ فِی نَفْسِی وَ قُلْتُ هُوَ یَدْعُو لِشِیعَتِهِ وَ أَنَا مِنْ شِیعَتِهِ قُلْتُ لاَ لاَ تَنْسَانِی قَالَ وَ کَیْفَ عَلِمْتَ ذَلِکَ قُلْتُ إِنِّی مِنْ شِیعَتِکَ وَ إِنَّکَ لَتَدْعُو لَهُمْ فَقَالَ هَلْ عَلِمْتَ بِشَیْءٍ غَیْرِ هَذَا قَالَ قُلْتُ لاَ قَالَ إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ مَا لَکَ عِنْدِی فَانْظُرْ إِلَى مَا لِی عِنْدَکَ .
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.